دو چیز مانع خوشبختی انسان است

- وقت و زمان . که اگر برخورد درستی با آن نشود موجب گرفتاری خواهد بود.

مردم . انرژی و نیرو و وقتی که می‌بایست موجب رشد و تکامل ما بشود صرف تحت تأثیر قرار دادن دیگران می‌شود. من قرار است که کار خوب و درست و مناسب خودم را بکنم. اگر این کار من موجب خوشحالی و شادی و رضایت دیگران واقع بشود که چه خوب ولی اگر نگیرد بسیار باعث تأسف است ولی من همچنان کار درست و خوب و مناسب خودم را ادامه می‌دهم. ما اگر در زندگی به ساز دیگران برقصیم نابود خواهیم شد. روزی که ما بخواهیم که مردم برای ما دست بزنند وسط دست‌های مردم له خواهیم شد. روزی که بخواهیم مردم ما را بزرگ ببینند همانند بادکنکی می‌شویم که با فوت دیگران به آسمان فرستاده می‌شویم و به میزان بالا رفتن مان پایین افتادن وحشتناکی هم داریم. ما در تمام عمرمان می‌خواهیم ثابت کنیم که “من خوبم، ببین من چقدر خوبم.” یا “من را لطفأ دوست داشته باشید”. چرا؟ برای اینکه ته وجودمان نه به خوبی خودمان باور داریم و نه به خواستنی ودوست داشتنی بودن خودمان. بنابراین تمام زندگی ما دور این محور می‌چرخد که “چگونه حرف بزنیم، چگونه رفتار کنیم که مردم ما را دوست بدارند.” ولی چون خودمان خودمان را خوب نمی‌دانیم و خودمان را دوست نداریم هیچوقت به آن نتیجه نخواهیم رسید. آخر سر هم از آن همه کوشش پشیمان می‌شویم که به حساب خودمان این همه رنج بردیم که دیگران را خشنود و راضی کنیم ولی هیچ کس از ما خشنود و راضی نبود. و بیشتر و بدتر اینکه خودمان از خودمان خشنود و راضی نبودیم.

-دکتر هلاکویی